Całkiem niedawno pewna grupa nauczycieli z Galway zaprosiła mnie na nieformalne spotkanie, gdzie jednym z tematów była teraźniejszość, ale i przyszłość szkoły w Irlandii. Jak się okazało, szkolnictwo na Zielnej Wyspie to z jednej strony relikt przeszłości, który nie do końca wie, w jakim kierunku ma zdążać, a jednocześnie ludzie tworzący szkołę, muszą być bardzo
Niedawno ktoś mnie zapytał, jak oceniam aktualną sytuację w Polsce, a po mojej jednozdaniowej odpowiedzi usłyszałem, że jednak tego głosu nie da się przedstawić publicznie, więc albo go zmienię, albo rozmowy nie będzie. Jak się okazuje, nie jestem polskim politykiem, tym bardziej politykierem, jak ich nazywam, więc tym razem straciłem szansę na obecność w jednej z
Ursula Gertrud von der Leyen – nazwisko, które brzmi dumnie i wytwornie, trochę jak marka luksusowych mebli w stylu klasycznym. I rzeczywiście – jest w tym pewna prawda, bo kariera von der Leyen to istotnie przykład politycznej tapicerki: obijania tych samych krzeseł coraz droższym materiałem, przy jednoczesnym ignorowaniu faktu, że konstrukcja od dawna się chwieje.
W ostatnich latach obserwujemy nie tylko przesuwanie się ośrodków mocy geopolitycznej, ale także fundamentalne zmiany na arenie gospodarczej i technologicznej. W tym kontekście Chiny zyskują coraz większą uwagę jako potencjalny nowy lider gospodarki globalnej. Ich dynamiczny wzrost, inwestycje w badania i rozwój oraz strategiczna polityka przemysłowa sprawiają, że pytanie o to, czy Chiny rzeczywiście prześcignęły
Wyobraźmy sobie świat, w którym wszyscy liderzy mają w torebce tampon, kawę bez kofeiny i notatnik z cytatami Michelle Obamy. Świat, w którym żaden konflikt nie kończy się krwią, tylko pasywno-agresywnym milczeniem, a szczyty G7 przypominają zebrania wspólnoty mieszkaniowej, gdzie każda przemowa zaczyna się od „Nie chcę być niemiła, ale
Irlandia to kraj „zakwaterowania bezdomnych”, gdzie mieć pokój nie znaczy mieć dom, co jest właściwie sadyzmem władz wobec mieszkańców Zielonej Wyspy. Richard Lovelace napisał: „Stone walls do not a prison make, Nor iron bars a cage”, co można przetłumaczyć: „Kamienne ściany nie tworzą więzienia, ani żelazne pręty klatki”… Parafrazując te słowa, nie ściany i dach
Wyobraźmy sobie Irlandię nie jako cichego, zachodniego pomocnika imperium transatlantyckiego, ale jako
Na naszych oczach rozgrywa się spektakl, w którym jedną z głównych ról gra strach. Strach ucywilizowany, politycznie użyteczny, rozkładany na wykresy, procenty i konferencje prasowe. Mówią nam, że wojna z Rosją to już nie kwestia „czy”, ale „kiedy”. Podaje się nawet skonkretyzowane terminy, więc za trzy, a najdalej za sześć lat. Straszą nas, choć przecież za
Kiedy Donald Trump wygłosił orędzie, w którym z rozbrajającą szczerością oznajmił: „Kluczowe irańskie zakłady wzbogacania uranu zostały całkowicie i kompletnie zrównane z ziemią”, świat zawahał się na moment. Izraelski premier Benjamin Netanjahu nie krył natomiast tonu triumfu i powiedział: „Ameryka zrobiła to, czego żaden inny kraj na ziemi nie mógł zrobić”. To jednak opinie stron zaangażowanych
Zanim Irlandczyk cię pokocha, zanim poda ci rękę albo cię przeklnie, zrobi coś ważniejszego – odezwie się. I wtedy, zanim zdążysz zanotować nazwisko, numer PPS czy preferencje polityczne, będziesz wiedzieć jedno: z którego jest hrabstwa. W Irlandii akcent to nie ozdoba języka – to deklaracja. Czasem prowokacja, często historia, a zawsze – znak przynależności głębszy
