Europa znów jest ciekawsza niż scenariusz serialu dla gospodyń domowych, a gra toczy się nie o przecinki w traktatach, ale o to, kto trzyma kierownicę, kiedy Unia Europejska mknie po autostradzie historii z prędkością, której nikt nie konsultował z pasażerami. I oto Europa Środkowa – wychowana na twardym chlebie transformacji, przyzwyczajona do zdartego parkietu politycznych
Ten felieton będzie krótki, bo nie można się rozwodzić nad przegranymi zbyt długo, ale spójrzmy przez pryzmat chińskiego wzrostu cen na Europę. Świat ekonomii ma dziś problem, bo trzeszczy, ale ten trzask nie jest w stanie zagłuszyć obaw Europejczyków o portfel. Chiny w październiku 2025 notują wzrost cen towarów konsumpcyjnych na poziomie 0,2% rok do
Już myślałem, że zrobię sobie wolny od felietonu weekend. Że nic nie napiszę, nie zostanę znów oskarżony o społeczną nadwrażliwość ani o wpatrywanie się urzędnikom na ręce. I wtedy, jak na zawołanie, internet sam podrzucił mi ambasadę. Nie byle jaką, bo naszą. Polską. Co prawda wciąż bez ambasadora, za to z osobą „zarządczą”, czyli z chargé
O, to będzie tekst z hukiem i nie w sensie metaforycznym, lecz całkiem dosłownie, bo jeśli Irlandia kiedyś upadnie, to nie z braku pieniędzy, tylko z przesytu samozadowolenia. Kraj, który z dumą nosi w herbie harfę, dziś raczej przypomina rozstrojony instrument, a wszystko przez dekady politycznej stagnacji i biurokratycznej autohipnozy. Dźwięki wciąż są miłe, ale
Jeżeli ktoś jeszcze tego nie zauważył, to naprawdę najwyższy czas się obudzić, otrzepać z politycznego kurzu i dopuścić do siebie tę straszną, a jednak tak banalnie oczywistą myśl: politycy łżą w żywe oczy. I nie chodzi tu o jakieś niewinne przejęzyczenia, o pomylenie miliarda z milionem (każdemu się zdarza, prawda?), ale o systemowe, wyrafinowane, metodyczne
Niech ktoś wreszcie powie to głośno: wolność słowa na Facebooku istnieje tylko w reklamach. W praktyce to już nie forum publiczne, lecz cyfrowy folwark, w którym algorytmy rozstrzygają, co wolno widzieć, a czego lepiej nie dotykać. I oto ja, dziennikarz działający w Irlandii, publikujący oficjalne informacje przekazywane mediom przez rząd, zostałem właśnie nauczony pokory przez
Jeśli ktoś kiedykolwiek marzył o tym, by oglądać tzw. irlandzką klasę polityczną w akcji i przy okazji nauczyć się, czym jest perfekcyjna sztuka podcinania sobie gałęzi, na której się siedzi, to gratulacje – ten rok to prawdziwy kurs level mistrzowski. Praktyka? Podnoszenie podatków. Na co? Na wszystko, a zwłaszcza na używki, bo kto by się
Irlandia stoi dziś w punkcie krytycznym swojego istnienia. Nie przesadzam i nie chodzi tu teraz o polityczne przepychanki, ani o kolejną burzę medialną wokół Leinster House. Mówimy o czymś znacznie poważniejszym – o przyszłości gospodarczej kraju, który przez dekady uchodził za europejskiego tygrysa, choć takiego w miniaturze. Irlandia to wciąż kraj bogaty i stabilny, w
Świat się kończy nie wtedy, gdy politycy podpisują kolejne traktaty o ratowaniu klimatu, tylko wtedy, gdy człowiek siedzi w biurze, patrzy przez okno i myśli: „czy to szkoła, czy casting do nowej edycji Love Island: wersja gimnazjum”? Bo ja mam za biurem taką instytucję edukacji publicznej, której absolwentki 14–15-latki, a może młodsze, cholera wie, wyglądają
W Polsce, gdy tylko społeczeństwo zaczyna się burzyć, gdy niezadowolenie wylewa się z sieci jak przegrzane mleko z garnka, natychmiast pojawia się dobrze znany refren: „Obniżyć im pensje!”, czyli posłom, senatorom, ministrom, premierowi i najlepiej jeszcze prezydentowi. Bo jak się ludziom nie wiedzie, to politykom też nie może się wieść, prawda? Wówczas ma być równość
