Jesień ma w sobie coś z urzędnika i to nie byle jakiego, tylko takiego z gabinetu w Brukseli, który właśnie wynalazł nową dyrektywę: od 23 września obowiązkowo zmienia się kolor liści, dzień się skraca o dwie godziny, a każdy obywatel Wspólnoty musi posiadać pulower o minimalnej gramaturze wełny 350 g/m². Uporządkowane, odgórne, z tabelkami i
Irlandia stała się w ostatnich latach ofiarą własnych przywódców. Politycy, którzy powinni służyć narodowi, przez dekady traktowali państwo jak prywatny folwark, a obywateli jak niewidzialnych współfinansujących. Co gorsza, robili to w sposób tak oczywisty, że aż trudno uwierzyć, iż przez tyle lat nikt ich nie powstrzymał. Weźmy mieszkalnictwo – naszą zmorę codzienną. Decyzje mieszkaniowych ministrów, takich
W erze, w której każdy z nas nosi w kieszeni całe uniwersum informacji, wydawałoby się, że dostęp do wiedzy nigdy nie był tak prosty. I tu pojawia się pierwszy, fundamentalny błąd: nie wszystko, co znajdziemy na portalach społecznościowych, jest informacją, a już na pewno nie jest pełną, wiadomością rzetelną i nieocenzurowaną. Problem jest oczywisty, choć
Jeszcze dwie dekady temu wydawało się, że świat gospodarczy ma jednego arbitra – kraje G7, zwane z dumą „klubem bogatych”. To tam podejmowano decyzje, które rzekomo miały „ratować globalną stabilność”, a w praktyce często cementowały przewagę Globalnej Północy nad resztą świata. Ale XXI wiek pisze od kilku lat własny scenariusz, w którym coraz mniej miejsca
Od czasu do czasu media rzucają hasła o nadchodzącej katastrofie – takiej, która zmieni obecną codzienność w udrękę, jakiej większość z nas dawno albo nigdy nie widziała. Ekonomiści mówią o kryzysie, politycy o „korektach”, a ja od lat w swoich felietonach powtarzam to samo: teatr polityczny, którym karmią nas politykierzy, ma jeden cel – ukryć
Kiedyś pogrzeb miał swoje zasady. Była trumna, ksiądz, czasem orkiestra i obowiązkowy rosół na stypie. Było w tym coś ludzkiego, namacalnego, zakorzenionego w tradycji. Dziś Unia Europejska, pod przewodnictwem tzw. szefowej Ursuli von der Leyen urządza Europie zupełnie inną stypę – stypę rolnictwa, zdrowego rozsądku i naszej żywnościowej tożsamości. Miejsce na trumnę już wykopano, krzyż
Kiedyś stawiałem Irlandię za przykład polskim politykom, bo od tych na Zielonej Wyspie mogli uczyć się kultury, honorowych postaw i politycznej ogłady. Tak było kiedyś, w czasach, gdy nawet najmniejsza skaza na wizerunku polityka wystarczała, by ten złożył dymisję, a nie było to tak dawno. Nie chodziło nawet o poważne nadużycia – wystarczyła drobna wpadka,
Odkąd Unia Europejska zaczęła funkcjonować w oparach absurdu, a właściwie od chwili, gdy zaczęła produkować dyrektywy i bezsensowne ograniczenia hurtowo niczym fabryka plastikowych gadżetów z tandetnego bazaru, nie mogę się oprzeć pytaniu: czy to nam w ogóle jest potrzebne? Przez lata szukałem odpowiedzi, ale niczego sensownego na jej obronę nie znalazłem. Może poza tym, że
Polskie media wciąż jeszcze raczej chłodno relacjonują spotkania, a także jego rozmowy, ale prezydenci, premierzy i kanclerze zaczynają jakby zbliżać się do Karola Nawrockiego. Do niedawna był lekko wycofany, właściwie niepozorny medialnie i słabo znany, ale uśmiechnięty, ubrany może trochę za elegancko jak na polski gust, jednak światowi przywódcy zaczęli patrzeć na niego – trochę
Ponad cztery lata nie było mi dane zawitać do rodzinnej Łodzi. W końcu jednak – zmuszony okolicznościami, a przy tym z niemałą radością – postanowiłem spędzić tam urlop. Sprawy prywatne zostawmy na boku, bo nimi dzielić się nie wypada. Skupiłem się na czymś innym: na obserwacji miasta, w którym dorastałem, uczyłem się i – co pozostało
