Kiedy Ukraina zaczęła domagać się od Amerykanów dalekosiężnych rakiet, żeby „poprawić swój zasięg” i zagrozić rosyjskim rafineriom oraz sztabom położonym setki kilometrów od frontu, świat zrobił to, co zwykle: najpierw udawał, że nie słyszy. Później jednak pojawiło się nazwisko, które niczego nie ignoruje, choć wcale nie musi reagować natychmiast, czyli Donald Trump. Po tygodniach mamrotania
Są takie rodziny, w których na ścianie wisi portret dziadka, ale wszyscy udają, że to tylko przypadkowa dekoracja. Goście pytają: „A kto to?”, a domownicy odpowiadają półgębkiem: „Aaa, to taki znajomy sprzed lat…”. W politycznej Irlandii ten dziadek nazywa się Éamon de Valera. I tak się składa, że Fianna Fáil z jednej strony stawia mu
Gotówka to coś więcej niż pieniądze. To wolność, autonomia, możliwość decydowania o własnym życiu bez patrzenia przez kogoś na nasze portfele. Masz banknot w kieszeni, a wtedy nikt nie wie, na co go wydasz. Nie zostawiasz cyfrowego śladu, nie podlegasz kontroli banków ani państwa. W świecie, w którym wszystko staje się elektroniczne, gotówka daje poczucie
Unia Europejska od dawna prowadzi sposób myślenia o gospodarce jak ktoś, kto jest przekonany, że karta kredytowa ma „nieskończony” limit. Dziś już nie musimy zgadywać, bo widać pęknięcia, deficyty się kumulują, koszty rosną, a politycy obiecują kolejne programy, transfery i „solidarność”, której cena przestaje być abstrakcją, a staje się codziennym ciężarem dla podatnika. To nie
Gdyby tegoroczna kampania prezydencka w Irlandii była filmem, krytycy nazwaliby ją „thrillerem bez zwrotów akcji” albo „komedią bez uśmiechu w kącikach ust”. Ja dodałbym: filmem, w którym nawet reżyser zasnął na planie i nie dlatego, że był zmęczony, a po prostu nie było po co się budzić. Tegoroczne wyścigi do Áras an Uachtaráin, że tak
Z rosnącymi rachunkami za prąd, gaz i ciepło borykają się dziś miliony Europejczyków i kryzys energetyczny, który miał charakter globalny, dotknął Stary Kontynent z impetem. Oczywiście, są winni, którymi nazywa się konflikty geopolityczne, uzależnienie od rosyjskich surowców, wzrost popytu po pandemii, lecz nie można zapominać, że część, może nawet większa tej winy, spada na instytucje
Unia Europejska lubi mówić o wartościach. O ekologii, zdrowiu publicznym, o konieczności ochrony środowiska dla przyszłych pokoleń. Lubią to zwłaszcza urzędnicy z Brukseli, którzy w weekendy zakładają lniane marynarki i głoszą kazania o „zielonej transformacji”, choć na spotkania z mieszkańcami Starego Kontynentu wciąż latają w 3 osoby kupionymi za nasze podatki odrzutowcami. Kiedy jednak przychodzi
Gdziekolwiek nie spojrzysz, świat kipi od ludzi, którzy znaleźli klucz do sukcesu. Wystarczy odpalić Instagrama, LinkedIn albo YouTubea i już spadają na nas złote rady, jak zostać milionerem w tydzień, jak zbudować firmę większą niż Google w trzy miesiące, jak osiągnąć „mindset zwycięzcy” pijąc rano matchę i powtarzając trzy razy „jestem zwycięzcą”. Takich guru sukcesu
Przyjmijmy na chwilę tezę, że istnieje metoda zdobywania państw bez wystrzału, acz powolna, metodyczna i uśmiechnięta. Nawrócony funkcjonariusz sowieckich służb bezpieczeństwa opisał ją jako „przewrót ideologiczny”, więc długotrwałe niszczenie systemu wartości kraju-celu poprzez legalne, jawne działania dziennikarzy, studentów, artystów, organizacji pozarządowych. To nie jest wojsko w czapkach i emblematami, to wojsko w garniturach, grantach oraz
Żyjemy w czasach, w których patologia przestała być problemem społecznym, a stała się pełnoprawnym trendem kulturowym, modą, a nawet strategią marketingową. To, co jeszcze dwie dekady temu uchodziło za margines, dziś stanowi rdzeń dyskusji publicznej. Patologia awansowała, wyszła z blokowisk, zdjęła dresy, włożyła garnitur i usiadła w fotelu eksperta od wszystkiego, czyli
