Wszystko jest pięknie, prawda? Włączasz telewizor, a tam uśmiechnięty minister z teczką, uśmiechnięta pani z HR-u, uśmiechnięty pan z korporacji i uśmiechnięty dziennikarz, który z przejęciem mówi: „Nowa era pracy! Czterodniowy tydzień – więcej życia, mniej stresu”. Kamera przejeżdża po biurze, w którym roześmiani trzydziestolatkowie piją kawę z napisem Work-Life Balance is the Key, a
Drodzy Czytelnicy, Europa, a zwłaszcza jej biurokratyczny gigant (czytaj – gniot) Unia Europejska, raz po raz zaskakuje nas swoimi regulacjami. Z reguły są one skomplikowane i niezrozumiałe, ale czasem osiągają poziom, który przekracza granice zdrowego rozsądku i zasługuje na miano czysto prawnego kretynizmu. Mowa tu o przepisach dotyczących inwazyjnych gatunków obcych (IGO). Regulacje, które miały chronić
Zaczynam odnosić wrażenie, a może teraz już bardziej mam przekonanie graniczące z pewnością, że Karol Nawrocki chciałby zmiany Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i przemodelowania jej na styl amerykański. Nie są to tylko spekulacje, bo coraz częściej da się usłyszeć głosy ze środowiska zbliżonego do obecnego prezydenta, a nawet jego najbliższych współpracowników, że „czas na silną władzę
Irlandzkie miasta się duszą i nie jest to już publicystyczna fraza, to jest twarda, codzienna rzeczywistość każdego z nas, kto spędza godziny za kierownicą lub w autobusie. Problem narasta, a jego korzenie tkwią głęboko w siedmiu powiązanych ze sobą bolączkach, które wspólnie tworzą piekło miejskich korków. Jeszcze przed pandemią, czyli do 2019 roku można było narzekać,
Irlandia, przez lata stawiana za przykład spokoju, otwartości i zrównoważonego rozwoju, coraz bardziej przypomina kraj, w którym władza przestała panować nad rzeczywistością, jaką sama stworzyła. Politycy przez długi czas żyli w świecie statystyk, raportów i konferencji prasowych, aż rzeczywistość, czyli ludzie upomnieli się o swoje prawa. I zrobili to w sposób bardziej niż donośny. Nie chodzi
Unia Europejska potrafi być jak sklep z ekskluzywnymi garniturami, w którego witrynie stoi 50 manekinów, każdy w innym stroju, ale kiedy wchodzisz, okazuje się, że do kupienia są tylko dwa rozmiary – S i M – i to w jednym kolorze. Tyle że garnituru nie musisz sobie operacyjnie przyszywać do ciała. Płeć – jak się
Obserwuję Karola Nawrockiego od pierwszego dnia jego prezydentury, a nie z perspektywy politycznej, bo tu, jak każdy zawodowy obserwator polskiego cyrku politycznego, niczego nowego się raczej nie spodziewałem – i się nie zawiodłem. Interesowało mnie coś zupełnie innego: człowiek, jego gesty, sposób mówienia, kontakt z ludźmi. Bo prezydentura to nie tylko podpisy pod ustawami, to
Europa żyje na kredyt i to dosłownie. Cały kontynent, z jego bogatą historią, katedrami, tradycją, a nawet filozofią życia, zaciągnął pożyczkę pod zastaw własnej przyszłości. Kiedyś zadłużenie było wstydem, znakiem, że państwo sobie nie radzi. Dziś to powód do dumy – dowód „inwestycji w rozwój”, „modernizacji”, „zielonej transformacji” i wszystkich innych pięknie brzmiących haseł, które
Politycy od dawna uprawiają ten elegancki sport, który polega na przekonywaniu obywateli, że wszystko, co się dzieje, dzieje się dla ich dobra, nawet jeśli właśnie podcięto im gałąź, na której siedzą. Co w tym wszystkim najzabawniejsze, większość kiwa głową, jakby uczestniczyła w kursie przetrwania prowadzonym przez zająca w garniturze. Politycy robią z ludzi idiotów nie
W świecie finansów, gdzie zmienność i niepewność stały się nową normą, jeden kraj z Europy Środkowej od kilku lat systematycznie przyciąga uwagę analityków. Polska, a właściwie Narodowy Bank Polski (NBP) stał się cichym, ale niezwykle dynamicznym, graczem na globalnym rynku złota. Intensywny skup kruszcu z jednej strony może dziwić, ale może też cieszyć, chociaż pojawiają
