Globalna narracja zmienia się szybciej, niż przyznają to rządy i instytucje publiczne. Świat kurczy się gospodarczo i strategicznie, bo najwięksi gracze nie działają już według dawnych schematów. Widać to szczególnie wtedy gdy patrzymy na rolę Chin, Rosji, Stanów Zjednoczonych i coraz bardziej osłabionej Europy. Nie potrzeba efektownych haseł o upadku cywilizacji, by dostrzec ryzyko, które
Unia Europejska znów ma dla nas „dobrą” nowinę, chociaż nikt nie mówi o tym głośno, a i długo jeszcze nie powie, ale pierwsze jaskółki już się pojawiają i tymi są działania budżetowe poszczególnych rządów państw członkowskich. Tym razem nie chodzi o jakąś drobnostkę, czyli krzywiznę banana, plastikowe słomki ani to, jakie żarówki mamy wkręcać do
Gdyby ktoś nam w szkole powiedział, że przyszłość gospodarki, energetyki i portfeli całych narodów zależy od gazu, którego jest w atmosferze mniej niż perfum po jednym psiknięciu, większość ludzi parsknęłaby śmiechem. Ale teraz śmiać się nie wypada, bo przecież „planeta płonie”, jak mówił ex kandydat na prezydenta. Najlepiej od razu wyślij wnuczka do sortowania bananowych
Od dziecka słyszymy, że świat jest skomplikowany, że to wszystko – państwo, gospodarka, relacje międzynarodowe, rynek pracy, podatki, kursy walut i ustawy – to straszna gmatwanina wielu składników, która wygląda jak pajęczyna, którą tylko wybrani potrafią zrozumieć. A najlepiej jeszcze jest, jak ci wybrani mówią do nas językiem skomplikowanym, żeby podkreślić, jak bardzo nie powinniśmy
Kiedy Ukraina zaczęła domagać się od Amerykanów dalekosiężnych rakiet, żeby „poprawić swój zasięg” i zagrozić rosyjskim rafineriom oraz sztabom położonym setki kilometrów od frontu, świat zrobił to, co zwykle: najpierw udawał, że nie słyszy. Później jednak pojawiło się nazwisko, które niczego nie ignoruje, choć wcale nie musi reagować natychmiast, czyli Donald Trump. Po tygodniach mamrotania
Są takie rodziny, w których na ścianie wisi portret dziadka, ale wszyscy udają, że to tylko przypadkowa dekoracja. Goście pytają: „A kto to?”, a domownicy odpowiadają półgębkiem: „Aaa, to taki znajomy sprzed lat…”. W politycznej Irlandii ten dziadek nazywa się Éamon de Valera. I tak się składa, że Fianna Fáil z jednej strony stawia mu
Gotówka to coś więcej niż pieniądze. To wolność, autonomia, możliwość decydowania o własnym życiu bez patrzenia przez kogoś na nasze portfele. Masz banknot w kieszeni, a wtedy nikt nie wie, na co go wydasz. Nie zostawiasz cyfrowego śladu, nie podlegasz kontroli banków ani państwa. W świecie, w którym wszystko staje się elektroniczne, gotówka daje poczucie
Unia Europejska od dawna prowadzi sposób myślenia o gospodarce jak ktoś, kto jest przekonany, że karta kredytowa ma „nieskończony” limit. Dziś już nie musimy zgadywać, bo widać pęknięcia, deficyty się kumulują, koszty rosną, a politycy obiecują kolejne programy, transfery i „solidarność”, której cena przestaje być abstrakcją, a staje się codziennym ciężarem dla podatnika. To nie
Gdyby tegoroczna kampania prezydencka w Irlandii była filmem, krytycy nazwaliby ją „thrillerem bez zwrotów akcji” albo „komedią bez uśmiechu w kącikach ust”. Ja dodałbym: filmem, w którym nawet reżyser zasnął na planie i nie dlatego, że był zmęczony, a po prostu nie było po co się budzić. Tegoroczne wyścigi do Áras an Uachtaráin, że tak
Z rosnącymi rachunkami za prąd, gaz i ciepło borykają się dziś miliony Europejczyków i kryzys energetyczny, który miał charakter globalny, dotknął Stary Kontynent z impetem. Oczywiście, są winni, którymi nazywa się konflikty geopolityczne, uzależnienie od rosyjskich surowców, wzrost popytu po pandemii, lecz nie można zapominać, że część, może nawet większa tej winy, spada na instytucje
