Niech ktoś wreszcie powie to głośno: wolność słowa na Facebooku istnieje tylko w reklamach. W praktyce to już nie forum publiczne, lecz cyfrowy folwark, w którym algorytmy rozstrzygają, co wolno widzieć, a czego lepiej nie dotykać. I oto ja, dziennikarz działający w Irlandii, publikujący oficjalne informacje przekazywane mediom przez rząd, zostałem właśnie nauczony pokory przez
Jeśli ktoś kiedykolwiek marzył o tym, by oglądać tzw. irlandzką klasę polityczną w akcji i przy okazji nauczyć się, czym jest perfekcyjna sztuka podcinania sobie gałęzi, na której się siedzi, to gratulacje – ten rok to prawdziwy kurs level mistrzowski. Praktyka? Podnoszenie podatków. Na co? Na wszystko, a zwłaszcza na używki, bo kto by się
Irlandia stoi dziś w punkcie krytycznym swojego istnienia. Nie przesadzam i nie chodzi tu teraz o polityczne przepychanki, ani o kolejną burzę medialną wokół Leinster House. Mówimy o czymś znacznie poważniejszym – o przyszłości gospodarczej kraju, który przez dekady uchodził za europejskiego tygrysa, choć takiego w miniaturze. Irlandia to wciąż kraj bogaty i stabilny, w
Świat się kończy nie wtedy, gdy politycy podpisują kolejne traktaty o ratowaniu klimatu, tylko wtedy, gdy człowiek siedzi w biurze, patrzy przez okno i myśli: „czy to szkoła, czy casting do nowej edycji Love Island: wersja gimnazjum”? Bo ja mam za biurem taką instytucję edukacji publicznej, której absolwentki 14–15-latki, a może młodsze, cholera wie, wyglądają
W Polsce, gdy tylko społeczeństwo zaczyna się burzyć, gdy niezadowolenie wylewa się z sieci jak przegrzane mleko z garnka, natychmiast pojawia się dobrze znany refren: „Obniżyć im pensje!”, czyli posłom, senatorom, ministrom, premierowi i najlepiej jeszcze prezydentowi. Bo jak się ludziom nie wiedzie, to politykom też nie może się wieść, prawda? Wówczas ma być równość
Nie żartuję i coraz częściej Irlandczycy pytają mnie z powagą: „Jak można przenieść się do Polski”? Nie chodzi o romantyczny wypad do Krakowa czy tydzień w Zakopanem. Pytają serio – o życie, o codzienność, o ceny domów, o język, o wszystko, co jeszcze kilka lat temu brzmiałoby jak egzotyczny żart. Dziś to już nie jest
Kiedyś młody człowiek marzył, żeby dostać się do fabryki. Dziś ten sam marzy, żeby nie musieć tam nigdy trafić. Przemysł, niegdyś duma gospodarki, dziś w oczach pokolenia Z jest jak wujek z wąsem, który przychodzi na wesele i mówi: „A pamiętasz, jak się kiedyś robiło po dwie zmiany?”, a wszyscy dyskretnie udają, że muszą właśnie
Wszystko jest pięknie, prawda? Włączasz telewizor, a tam uśmiechnięty minister z teczką, uśmiechnięta pani z HR-u, uśmiechnięty pan z korporacji i uśmiechnięty dziennikarz, który z przejęciem mówi: „Nowa era pracy! Czterodniowy tydzień – więcej życia, mniej stresu”. Kamera przejeżdża po biurze, w którym roześmiani trzydziestolatkowie piją kawę z napisem Work-Life Balance is the Key, a
Drodzy Czytelnicy, Europa, a zwłaszcza jej biurokratyczny gigant (czytaj – gniot) Unia Europejska, raz po raz zaskakuje nas swoimi regulacjami. Z reguły są one skomplikowane i niezrozumiałe, ale czasem osiągają poziom, który przekracza granice zdrowego rozsądku i zasługuje na miano czysto prawnego kretynizmu. Mowa tu o przepisach dotyczących inwazyjnych gatunków obcych (IGO). Regulacje, które miały chronić
Zaczynam odnosić wrażenie, a może teraz już bardziej mam przekonanie graniczące z pewnością, że Karol Nawrocki chciałby zmiany Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i przemodelowania jej na styl amerykański. Nie są to tylko spekulacje, bo coraz częściej da się usłyszeć głosy ze środowiska zbliżonego do obecnego prezydenta, a nawet jego najbliższych współpracowników, że „czas na silną władzę
