Pokolenie Z bywa przedstawiane jako wrażliwa zbieranina cyfrowych elfów, które potykają się o każdy kamyczek losu i natychmiast pytają: „kto to położył?” i to prawda. Stare dusze lubią wtedy mruknąć: „kiedyś to było…”, a Zetka w odpowiedzi odpisuje im memem. Ten felieton to spacer po świecie młodych, którzy niby mają wszystko, a jednocześnie nic ich
„Felieton ma być”, usłyszałem po pewnej rozmowie, więc siadam do niego jak do kubka herbaty w niedzielny poranek, ale z tą różnicą, że herbata nie ma w zwyczaju wkurzać człowieka, a budownictwo w Irlandii już tak, i to regularnie. Jest jak sąsiad, który obiecuje, że „już jutro skończy”, a potem przez trzy miesiące trzyma rusztowanie
Na początku przyznam, że niekiedy zdarza mi się fatalizować, choć to bardziej próba zwrócenia uwagi, że sytuacja wymaga monitorowania, ale istotne w tym jest, że zawsze robię to na podstawie faktów. Tym razem zająłem się oceną sytuacji ekonomicznej, a i starałem odrzucić emocje i mogę powiedzieć, że Republika Irlandii od lat odgrywa w europejskiej gospodarce
Felieton o podatkach to trochę jak kolacja w Urzędzie Skarbowym, niby każdy wie, że trzeba, ale nikt nie wychodzi nasycony. Mimo to warto ten stół nakryć, bo sprawa opodatkowania zagranicznych emerytur wraca co jakiś czas, jak echo z czasów, kiedy państwo wiedziało lepiej, co ma zrobić z cudzymi pieniędzmi. Będzie to więc mowa o ludziach,
Świąteczny tydzień nadchodzi jak gość, który nie puka do drzwi, tylko od razu rozkłada się przy stole i pyta, gdzie jest karp. W grudniu człowiek nagle zaczyna myśleć bardziej o zapachu kapusty z grzybami niż o kolejnych politycznych dramatach, które i tak przeżyją nas wszystkich, jak chomik po feriach. Taka pora roku. Tradycja każe nam
Przyszła do mnie znajoma, może więcej niż znajoma, bo chyba bardziej przyjaciółka i to taka, co zwykle trzyma pion, a jak już coś ją wzrusza, to tylko dobre kino albo książka. Tym razem jednak usiadła naprzeciwko mnie, skulona jak ktoś, komu świat właśnie przestał mieścić się w kieszeniach, a do oczu napłynęły jej łzy. A ja…
BRICS nie jest już luźnym klubem państw niezadowolonych z globalnego ładu, bo to dziś formacja o rosnącej spójności strategicznej, która krok po kroku buduje alternatywny system gospodarczy, technologiczny i geopolityczny. Najbliższe dziesięć lat będzie dla Zachodu testem na to, czy potrafi tę ekspansję wyhamować albo przynajmniej zagrać w tę samą grę, a nie tylko przyglądać
Unia Europejska sprawia dziś wrażenie instytucji, która stoi nad mapą wojennego kontynentu jak nauczyciel nad klasą, w której już dawno zgasło światło. Wszyscy siedzą, czekają, udają, że czytają, a nikt nie ma pojęcia, co będzie na sprawdzianie. W przypadku Ukrainy ten brak wizji staje się niemal rytuałem powtarzanym z sezonu na sezon, z konferencji na
Strach to najdziwniejszy pieniądz, jaki wymyśliła polityka. Nie trzeba go drukować, zabezpieczać hologramem ani tłumaczyć jego kursu w porannych rozmowach ekonomistów. Wystarczy, że ktoś w garniturze powie „nadciąga kryzys” albo inne zagrożenie, a kurs emocji natychmiast idzie w górę. Wówczas ludzie, którzy jeszcze wczoraj myśleli o nowych butach, zaczynają pytać siebie, czy przypadkiem nie trzeba
W Irlandii grudzień zawsze zaczyna się niewinnie, niby tylko światła powoli rozbłyskują w oknach, niby tylko sklepowe witryny dostają kolorowych rumieńców, ale jak co roku, drogi pokazują swoje prawdziwe oblicze świątecznej gorączki. Wystarczy spojrzeć na N7 o poranku w początkach grudnia, gdzie asfalt przypomina wtedy rzekę zastygłą w czasie, a auta stoją jedno za drugim,
