Wszystko zaczęło się niewinnie – jak to zwykle bywa w dyktaturach: od troski. Troski o prawdę, troski o użytkownika i troski o demokrację. Unia Europejska, niczym babcia z berlińskiego Kreuzbergu, chciała tylko „uchronić nas przed dezinformacją”, przed nienawiścią, przed fake newsami. No bo przecież nie można pozwolić, żeby jacyś ludzie mówili coś, co nie pasuje
Ponieważ wkrótce lecę do Polski, państwa działającego w formule para totalitarnego, aresztującego za wypowiedzi w mediach społecznościowych – muszę sprawdzić, jak sprawne są nasze rodzime urzędy bezpieczeństwa i sam szef bezpieki, więc, czy za ten felieton trafię do lochu, czy może polecę i wrócę… Nie trzeba być paranoikiem, by czuć, że coś wisi w powietrzu. W
Kiedy państwo wprowadza nowe przepisy umożliwiające obywatelom szybsze i tańsze budowanie własnych domków z modułów dostępnych na rynku, można by pomyśleć: to przecież świetna wiadomość! Przełom! Innowacja! Rozwiązanie na miarę XXI wieku! Ale kiedy spojrzymy na ten „przełom” w kontekście irlandzkiej polityki mieszkaniowej ostatnich dwóch dekad, trudno nie odnieść wrażenia, że mamy do czynienia nie
Na szczycie w Pekinie chiński prezydent Xi Jinping zadeklarował: „Nie ma fundamentalnych konfliktów interesów ani sprzeczności geopolitycznych między Chinami a Europą”. Gdyby dyplomacja opierała się wyłącznie na kurtuazji, relacje między Pekinem a Brukselą kwitłyby dziś jak peonie w ogrodzie cesarza. Rzeczywistość jednak skrzeczy, a między uprzejmym uśmiechem Xi a europejskimi cłami na chińskie platformy sprzedażowe
„Zbawca narodu”, „wybawiciel”, „mąż opatrznościowy” – tego rodzaju określenia nie przystają do Micheála Martina. Jeszcze nie, ale mogłyby, i to z powodzeniem, gdyby tylko zrobił jedną prostą rzecz: posłuchał głosu rozsądku, czyli mojego. 😉 Bo przecież nie tego z Brukseli, nie tego z think-tanków, i na pewno nie tego z X-a, gdzie każda rozsądna propozycja
Wojna z Rosją. Trzy słowa, które kiedyś brzmiały jak science-fiction, dziś powtarzane są z zimną pewnością przez zachodnich strategów, w tym jednego z najważniejszych amerykańskich generałów. Nie padają one w mediach alternatywnych, nie na forach spiskowych, nie na sztabowych posiedzeniach, ale na wojskowych konferencjach, w think tankach finansowanych z budżetów państw NATO i w mediach
Każdy człowiek w pewnym momencie życia podejmuje decyzje, których nie potrafi do końca uzasadnić. Jedni kupują hulajnogę elektryczną w listopadzie, inni umawiają się na randkę w ciemno z kimś, kto w opisie ma „kocham psy, nienawidzę ludzi”, a jeszcze inni… no cóż, planują lot Ryanairem. Ja jestem w tej trzeciej grupie i nie, nie mam do
Od momentu, gdy świat wpadł w kolejne turbulencje gospodarcze – tak nagłe i głębokie, że nawet doświadczeni analitycy w Nowym Jorku, Londynie czy Szanghaju mrugali oczami ze zdziwienia, a irlandzcy ministrowie finansów poprawiali nerwowo krawaty, zanim otworzyli raporty OECD – coraz częściej słychać w Dublinie ciche pytanie, które jeszcze dekadę temu brzmiałoby jak herezja: czy
Spoglądam na nich często z mieszanką fascynacji i irytacji. Pokolenie Z, a może już nawet Alfa, bo granice się zacierają, a definicje ewoluują szybciej niż trendy na TikToku. To oni, przyszłość świata – młodzi ludzie wkraczający w dorosłość lub dopiero ją odkrywający, a są lustrem, w którym odbija się nasza przyszłość. Jednak co tak naprawdę
Był sobie kiedyś taki piękny świat. Świat, w którym szefowie wielkich korporacji – od Microsoftu po Google i Apple – uśmiechali się do pracowników z ekranów Zooma, przybijali wirtualne piątki i mówili: „Pamiętaj, John, najważniejszy jest work-life balance!”. Były medytacje o poranku, cotygodniowe wellness na Teamsach, mental health days i inspirujące mailingi od HR-u, że
