Są w życiu dziennikarza chwile wielkie i podniosłe: pierwszy wywiad z prezydentem, pierwsze pytanie zadane premierowi, no i – oczywiście – moment, w którym rosyjski minister spraw zagranicznych pojawia się w hotelowym lobby w białej bluzie z napisem CCCP, jakby właśnie skończył trening z drużyną piłkarzy Dynamo Mińsk. Scena niby zwyczajna: samochód, drzwi, Ławrow wysiada, idzie,
Prezydent Karol Nawrocki całkiem niedawno stwierdził, że Polska musi się zbroić, by być silnym i zdolnym do obrony państwem. Z tym stwierdzeniem zgadzam się w pełni, ale problem pojawia się, gdy prezydent przechodzi do konkretów, proponując wydatkowanie 5% PKB na ten cel. Śmiem wątpić, czy Pan prezydent do końca rozumie, co oznacza ta kwota. Pozwolę
Choć dziś perspektywa zakończenia działań zbrojnych na Ukrainie uchodzi za horyzont nadziei, z punktu widzenia politologii jest to jedynie koniec pewnego etapu, czyli konfliktu kinetycznego. A to dopiero połowa drogi. Jeśli historia czegokolwiek nas uczy – od odbudowy Niemiec po II wojnie światowej po traumę Bałkanów – to tego, że prawdziwy przełom następuje nie z
Gdy Donald Trump i Władimir Putin uścisnęli sobie dłonie na czerwonym dywanie, a nad ich głowami przeleciał bombowiec B-2, a świat wstrzymał oddech. To spotkanie miało być przełomem w kwestii wojny w Ukrainie, która od ponad trzech lat pustoszy byłą republikę radziecką. Obaj przywódcy, wsiedli do jednej limuzyny, co trzeba uznać za kolejny symboliczny gest,
Jeszcze niedawno wydawało się, że każdy nowy prezydent w Polsce to wariant sprawdzony i przetestowany: rasowy polityk, z piętnastoma latami doświadczenia w Sejmie, Senacie lub w partyjnych gabinetach, który – jak zegarek – powtarza te same rytuały, gesty i retoryczne formułki. A tu nagle wchodzi Karol Nawrocki i… wszystko zaczyna wyglądać inaczej. Jeszcze przed jego zaprzysiężeniem
Donald Tusk był przez lata politycznym dzieckiem szczęścia. Potrafił wyczuć trendy, przewidzieć nastroje, przeskakiwać z roli europejskiego liberała do pragmatycznego gracza w Warszawie. Jednak w polityce międzynarodowej istnieje jedna zasada: szczęście trwa tylko tak długo, jak długo jesteś potrzebny silniejszym od siebie. I dziś Tusk jest dla wielkich graczy równie potrzebny, co zeszłoroczny budżet Unii
Witold Gadowski, dziennikarz znany z wyrazistych i niebanalnych pomysłów, niedawno zaproponował, by prezydent RP miał swoją własną – można by rzec – prywatną Gwardię Przyboczną. Pomysł brzmi jak ten z filmów akcji, a może nawet z politycznego science-fiction. I przyznam szczerze, że skłonił mnie do głębokich przemyśleń, których wynik jest równie rozstrzygający, co skomplikowany, czyli
Gdzieś tam, po drugiej stronie kabla, w otchłani serwerów i przesyłanych w nanosekundy bitów, siedzi sobie on – internetowy frustrat. Niepozorny w świecie realnym, często wręcz niezauważalny w kolejce po bułki, szary, zwykły, nijaki i niezapamiętany przez nikogo, ale w cyfrowym uniwersum przeistacza się w herosa gniewu, wyrocznię mądrości i samozwańczego recenzenta całej rzeczywistości. Tam,
Tym razem, choć nie po raz pierwszy, przypomnę ideę, która ma potencjał, by uczynić Polskę liderem na arenie międzynarodowej. To koncepcja, która może ukształtować lokalnie globalną politykę i dać nadzieję na lepszą przyszłość dla wielu pokoleń. Nie mówimy tu ściśle o polityce krajowej, choć ta wymaga gruntownych zmian, które są w rękach obywateli. Mowa o
Wyobraźmy sobie ogromny pociąg, który przez ostatnie dwie dekady mknął z zawrotną prędkością w stronę stacji „Zielono-Lewicowa Utopia”. Pociąg wypełniony był entuzjastami ekologii, aktywistami LGBT+, miłośnikami bezgranicznej migracji oraz urzędnikami rozdającymi coraz to nowsze rozkazy na temat ograniczania emisji, przepisów o języku inkluzji czy kwot migracyjnych. Maszynista, znany szerzej jako Bruksela, stale naciskał na dźwignię
