Albo wszystkim, albo nikomu – tak mawiała moja babcia, dzieląc między wnuki ostatnie pierogi z kapustą. I coś w tym jest, bo w ostatnich dniach rząd znów wyskoczył jak diabeł z pudełka, rozdając z państwowej skarbonki dodatkowe pieniądze tym, którym los akurat nie sprzyja, ale niech sprzyja, broń Boże, nie jestem potworem. Tylko że, między
Przez tygodnie widywałem się i rozmawiałem z nimi w tych samych miejscach – w pubach, na ulicach, w małych biurach, gdzie drzwi zamyka się ciszej, niż nakazywałaby etykieta, bo rozmowy o państwie, teraz tym niewydarzonym opiekunie wymagają dziś jeszcze swoistej ciszy. Jednak Irlandczycy mówią coraz śmielej i coraz dosadniej, że mają dość. Dosyć rządu, który
Świat, w którym żyjemy, coraz bardziej przypomina wielką salę koncertową, gdzie muzycy grają swoją partię tak głośno, że nie słyszą nawet własnych pomyłek. Publiczność, czyli my, siedzi w fotelach coraz ciaśniej, coraz bardziej nerwowo, coraz bardziej świadoma, że ta melodia nie prowadzi do niczego dobrego. Politycy wywijają smyczkami, klaszczą w swoje dłonie, poprawiają mankiety marynarek
Historia lubi przebłyski ironii. Irlandia – kraina pieśni o utraconych królach – związuje się dyplomatycznie z Chinami w 1979 roku, akurat wtedy, gdy Zachodnia Europa pływała w oleju kryzysów i szukała sensu w coraz grubszych raportach. A tu proszę: Dublin i Pekin wymieniają ambasadorów, ściskają sobie dłonie i zaczynają taniec, który z każdym rokiem staje
Felietonista to ma ciężkie życie i, co chwilę musi czytać wiadomości ze świata zachodniego, który z godną podziwu regularnością ogłasza rychły koniec Federacji Rosyjskiej. Ktoś tam znów przeczytał jakiś raport, ktoś inny dorwał wypowiedź eksperta w telewizji – i proszę bardzo, mamy kolejny sezon serialu „Rosja Upada”. Niestety, jak na telenowelę przystało, akcja stoi w
Eurotowarzysze i Obywatele! W obliczu narastających wyzwań, jakie stawia przed nami burzliwa epoka dziejów, musimy z całą stanowczością odrzucić jałowe lamenty i szkodliwe insynuacje, rozpowszechniane przez wrogie siły z zewnątrz oraz wewnętrzny element dywersyjny i mowa tu o „ograniczaniu swobód obywatelskich”. Prawda, Eurotowarzysze, jest zupełnie inna! Partia i Rząd nasz Euroludowy działają w trosce o najwyższe
Od czasu do czasu budzi we mnie zdumienie, jak politycy mogą rozmijać się z geografią. W Polsce, czyli kraju, który potrafi wydać na świat mistrzów kartografii i arcymistrzów opowiadania bzdur – to zdziwienie zamienia się momentami w pełnoprawny sport narodowy. W ostatnich miesiącach można wręcz mówić o renesansie jednego z ulubionych mitów: że Ukraina walczy
Hiszpania znów pokazała, że żywioły mają swoje poczucie humoru i to takie w stylu chłodów z 2015 roku, czyli trochę agresywne, trochę absurdalne, a trochę jakby ktoś nacisnął guzik zmieniający rytm. W połowie listopada północ tego jednak ciepłego kraju obudziła się pod białą kołdrą, jakby ktoś pomylił Półwysep Iberyjski z Norwegią. Arktyczna masa powietrza stwierdziła,
Irlandzkie drogi mają w sobie coś z ballady: lekko falują, wiją się jak linia życia na dłoni starego żeglarza, a zarazem potrafią trzepnąć kierowcę w pysk jak babcia, kiedy wracasz o trzeciej w nocy i mówisz, że „to tylko chwilka była”. I to byłaby piękna historia, gdyby tylko mieszkańcy tej wyspy nie traktowali ograniczeń prędkości
Irlandia ma dziś w sobie coś z kotła starej wiedźmy: bulgocze, syczy i dymi, a jednak wszyscy udają, że to tylko gorąca herbata. Siedzę więc w tej swojej małej, deszczowej rzeczywistości i słucham, jak Irlandczycy klną z pasją, której niejeden bard mógłby im pozazdrościć. Tyle że te ich teraźniejsze pieśni to raczej uliczny rap niż
