Bruksela znowu wcisnęła pedał do podłogi, jakby jechała samochodem, którego nie trzeba tankować ani serwisować. Parlament Europejski przyjął cel redukcji emisji CO₂ o 90 procent do 2040 roku. Ktoś mógłby powiedzieć, że to ambitne, ale ktoś inny, jak ja, że to po prostu jest szaleństwem. Patrząc na tempo i skalę tych decyzji, widzę projekt pisany
Spotkaliśmy się w przestrzeni pomiędzy kampusem, kawiarnią a standardowym studenckim kryzysem egzystencjalno-budżetowym i zadaniem, jakie zlecił profesor. Trzeci rok irlandzkiej ekonomii, przyszłość rynków finansowych, a przynajmniej tak się zapowiada w jej opisie kierunku. I wtedy pada ze szczebioczących usteczek to pytanie: „A jak w zasadzie zmniejszyć deficyt państwa?”, bo pracę dziewczę musiało napisać, a i
Są aktorzy, którzy wychodzą na scenę, i są aktorzy, którzy próbują zrobić z niej ambonę. Kiedyś teatr był świątynią sztuki, dziś coraz częściej jest parkingiem dla moralizatorskich monologów, w których Szekspir musi ustąpić miejsca agitacyjnej ulotce. Aktor to zawód piękny, prastary i doniośle rzemieślniczy, ale w jego DNA nie ma autorskich przemówień, jest partytura, jest tekst,
Patriotyzm ma w sobie coś z rytuału starego jak bruk pod krakowskimi Sukiennicami. Nie dlatego, że jest niezmienny, ale dlatego, że lubi nosić ciężar pamięci na plecach i brzęczeć nim jak kluczami dziadka, które niby są z innej epoki, ale wciąż otwierają drzwi. Oglądałem tegoroczne uroczystości z okazji 11 listopada tak, jak ogląda się wnętrze
Większego gniota niż sztuczna inteligencja dawno nie widziałem – a widziałem już naprawdę sporo – od chodnika na środku zaoranego pola na polskiej prowincji, po debatę w Sejmie. Tak się dzisiaj rano złożyło, bo lubię szturchnąć patykiem lwa przez kratę, że postanowiłem zapytać to najpopularniejsze, elektroniczne bóstwo naszych czasów, co może mi napisać o zaprzysiężeniu
Europa znów jest ciekawsza niż scenariusz serialu dla gospodyń domowych, a gra toczy się nie o przecinki w traktatach, ale o to, kto trzyma kierownicę, kiedy Unia Europejska mknie po autostradzie historii z prędkością, której nikt nie konsultował z pasażerami. I oto Europa Środkowa – wychowana na twardym chlebie transformacji, przyzwyczajona do zdartego parkietu politycznych
Ten felieton będzie krótki, bo nie można się rozwodzić nad przegranymi zbyt długo, ale spójrzmy przez pryzmat chińskiego wzrostu cen na Europę. Świat ekonomii ma dziś problem, bo trzeszczy, ale ten trzask nie jest w stanie zagłuszyć obaw Europejczyków o portfel. Chiny w październiku 2025 notują wzrost cen towarów konsumpcyjnych na poziomie 0,2% rok do
Już myślałem, że zrobię sobie wolny od felietonu weekend. Że nic nie napiszę, nie zostanę znów oskarżony o społeczną nadwrażliwość ani o wpatrywanie się urzędnikom na ręce. I wtedy, jak na zawołanie, internet sam podrzucił mi ambasadę. Nie byle jaką, bo naszą. Polską. Co prawda wciąż bez ambasadora, za to z osobą „zarządczą”, czyli z chargé
O, to będzie tekst z hukiem i nie w sensie metaforycznym, lecz całkiem dosłownie, bo jeśli Irlandia kiedyś upadnie, to nie z braku pieniędzy, tylko z przesytu samozadowolenia. Kraj, który z dumą nosi w herbie harfę, dziś raczej przypomina rozstrojony instrument, a wszystko przez dekady politycznej stagnacji i biurokratycznej autohipnozy. Dźwięki wciąż są miłe, ale
Jeżeli ktoś jeszcze tego nie zauważył, to naprawdę najwyższy czas się obudzić, otrzepać z politycznego kurzu i dopuścić do siebie tę straszną, a jednak tak banalnie oczywistą myśl: politycy łżą w żywe oczy. I nie chodzi tu o jakieś niewinne przejęzyczenia, o pomylenie miliarda z milionem (każdemu się zdarza, prawda?), ale o systemowe, wyrafinowane, metodyczne
