Halloweenowa noc w Droghedzie miała być nocą zabawy, kolorowych kostiumów i fajerwerków. Zamiast tego zamieniła się w koszmar – w płonący dom, z którego strażacy w ostatniej chwili wynosili dzieci. Pożar w ośrodku dla osób ubiegających się o azyl, jak potwierdziła Garda, był wynikiem celowego podpalenia. Dla jednej z mieszkanek, pochodzącej z Ghany matki czwórki
Irlandzki rząd najwyraźniej uznał, że cierpliwość również ma granice, a najlepiej wyznaczyć je w dniach. Po ponad trzech latach od rozpoczęcia wojny na Ukrainie Dublin przygotowuje się do kolejnej zmiany i ograniczenia czasu, przez jaki uchodźcy mogą korzystać z zakwaterowania państwowego. Z dotychczasowych 90 dni miałoby zostać zaledwie 30. Oficjalnie chodzi o „racjonalizację” systemu. Nieoficjalnie
Micheál Martin najwyraźniej zamierza trzymać się władzy tak mocno, że gdy nadejdzie moment przekazania pałeczki, będzie trzeba użyć łomu, kilku strażaków i taczki, aby rozstał się z pełnionymi funkcjami. W rozmowie z dziennikarzami premier jasno dał do zrozumienia, że ujmę to sarkastycznie – dobrowolnie nie ustąpi – chyba że ktoś dosłownie wyniesie go z sali.
Kto planował wieczorny spacer, lepiej niech to przełoży, ponieważ Met Éireann wydał ostrzeżenie pogodowe dla czterech hrabstw: Clare, Galway, Kerry i Mayo. W niedzielny wieczór niebo ma się otworzyć i przez kolejne dwadzieścia cztery godziny wylewać na zachodnią Irlandię wszystko, co tylko zgromadziło w drodze przez Atlantyk. Ostrzeżenie obowiązuje od godziny 20:00 w niedzielę do 20:00
Nowy sondaż Sunday Independent i Ireland Thinks przyniósł polityczny dreszcz, którego politycy w Dublinie dawno nie czuli. Lewica rośnie w siłę, a triumf Catherine Connolly w wyborach prezydenckich wydaje się nie tylko sukcesem jednej kandydatki, ale początkiem głębszej przemiany irlandzkiego społeczeństwa. Sinn Féin, dotąd główny pretendent do przejęcia władzy, znów wysuwa się na prowadzenie, a poparcie
Irlandia przez dekady uchodząca za wzorowego ucznia transatlantyckiej klasy, zaczyna mieć poważne kłopoty z Ameryką. Raport wpływowego londyńskiego think tanku Policy Exchange prowokacyjnie zatytułowany Peak Ireland? sugeruje, że czasy irlandzkiej świetności w Waszyngtonie dobiegają końca. Dokument, chętnie cytowany jest w brytyjskich kręgach politycznych, brzmi jak ostrzeżenie, że irlandzki model dyplomatyczno-gospodarczy zaczyna się chwiać w epoce
Nie pozwólmy, by wmówiono nam, że sprzedaż PTSB – dawniej Permanent TSB to „dobry moment”. Nie jest. To decyzja polityczna, ubrana w język rynkowego optymizmu, a w rzeczywistości oparta na bólu i poświęceniu tysięcy irlandzkich podatników, którzy przez lata finansowali przetrwanie banku, którego dziś – prawdopodobnie rząd chce się pozbyć, jakby był zbędnym balastem. To społeczeństwo
Irlandzki rząd oficjalnie zakończył swoją ponad piętnastoletnią przygodę właścicielską z jednym z filarów krajowego sektora bankowego, czyli Allied Irish Banks (AIB). Decyzja o umorzeniu ostatnich warrantów i całkowitym wycofaniu się państwa z banku zamyka rozdział rozpoczęty w najczarniejszym momencie irlandzkiego kryzysu finansowego. Minister finansów Paschal Donohoe potwierdził, że państwo zrezygnowało z 271 milionów warrantów, które dawały
Kryzys mieszkaniowy w Irlandii osiągnął punkt, w którym nie da się już udawać, że to tylko „rynkowe turbulencje”. To nie chwilowe zawirowanie ani „wyzwanie strukturalne”, jak lubią mówić rządowi rzecznicy. To stan wyjątkowy, który uderza najmocniej w tych, którzy przez dekady budowali fundamenty irlandzkiej gospodarki – w klasę średnią. W kraju, gdzie jeszcze niedawno własny dom
Premier Micheál Martin w swoim nowojorskim wystąpieniu oświadczył z pełnym przekonaniem, że „Irlandia jednoznacznie kontroluje swoje granice”. Słowa padły w odpowiedzi na ostrą wypowiedź Donalda Trumpa, który stwierdził, że „Europa niszczona jest przez imigrację”. Martin, przemawiając do Irlandzko-Amerykańskiej Izby Handlowej, przypomniał, że suwerenność Irlandii nad jej granicami nie podlega dyskusji. Pozwolę sobie mieć nieco inne zdanie
