Terminal 7 – nowa brama Irlandii: szybciej, mądrzej, odporniej na sztormy historii
Rosslare nigdy nie było tylko przystankiem na mapie. Dziś to coś więcej, to pulsujące serce logistyczne, w którym Europa, Irlandia i świat robią sobie wspólne zdjęcie do paszportu przyszłości. Gdy w hrabstwie Wexford otwierano Terminal 7, powietrze pachniało farbą, stalą, morską bryzą i jednym słowem: zmianą.
230 milionów euro znika w państwowej księdze szybciej, niż znika wolna ławka w pubie w piątek, ale tutaj widać, że poszły na coś, co zostanie. Nowy hub celny to jeden z największych projektów infrastrukturalnych w Irlandii – wyjęty jak z blueprintu kraju, który nie płacze nad Brexitowym rozstaniem, tylko robi własny scenariusz na nowo. Od kiedy Wielka Brytania powiedziała „goodbye EU”, Rosslare skoczyło na wyższy poziom. Liczba bezpośrednich połączeń morskich z Europą wzrosła sześciokrotnie, bo logistyka nie znosi miłosnych trójkątów, a firmy przerzuciły się na bardziej efektywne, unijne trasy. Efekt? Terminal 7 to forteca handlu, filtr bezpieczeństwa i przy okazji, całkiem nowa definicja portowego multitaskingu.
W środku znalazło się wszystko, czego wymaga nowa era: punkty kontroli żywności, strefy odpraw dla ładunków, żywych zwierząt, samochodów, biura imigracyjne, celne i sanitarne, 34 świeże budynki postawione od 2021 roku jak klocki lego z nadrukiem „zgodne z wytycznymi UE”. To tu zaczyna się ochrona jednolitego rynku – nie jako slogan, ale praktyka.
Minister Jack Chambers mówił o „latarni morskiej otwartości i handlu” i – powiedzmy sobie szczerze – brzmi to górnolotnie, ale też… prawdziwie. Irlandia nie okopała się po Brexicie, tylko wzięła reflektor, wycelowała go w horyzont i powiedziała: płyniemy tędy. A Bruksela dorzuciła na paliwo poprzez fundusz BAR. Terminal 7 to też, nie oszukujmy się, realny game changer na froncie bezpieczeństwa. Nowy stacjonarny skaner ciężarówek już w pierwszy weekend wytropił 202 kg kokainy o wartości 14,2 mln euro. To nie przypadek, to strategia. Policjanci Gardy, służby celne, HSE, rolnictwo i OPW działali tu jak ekspercka drużyna w trybie kooperacji. Paula Hilman z Gardy mówi wprost: narkotyki, handel ludźmi, lewa logistyka – nie ma tu na to już miejsca.
Ale żeby nie przesadzić, większość tego, co przepływa przez Rosslare, to normalny handel, normalni ludzie, legalny ruch. Niall Cody z Komisji Skarbowej podkreśla z elegancją starego portowego zegara: chodzi o to, by ułatwiać, a nie utrudniać. Kontrola ma być mądra, a nie uciążliwa. Skupiona w jednym miejscu, sprawna, skuteczna. Tak się dziś robi granice – z klasą.
Terminal 7 to też impuls regionalny. Wexford patrzy na port jak na przyszły silnik wzrostu. James Browne mówi o trudnych sytuacjach, które pracownicy obsługują z humanizmem i spokojem. Kevin „Boxer” Moran dodaje, że wszystko zrobiono zgodnie z prawem UE, a w tle już kiełkuje nowa faza: morska energia odnawialna, strategia klimatyczna, niezależność energetyczna. Dyrektor Iarnród Éireann Mary Considine patrzy w przyszłość nie w dniach, ale w dekadach. Ten port mówi coś ważnego o Irlandii: kiedy wieje wiatr zmian, nie chowa się głowy w kufel, tylko stawia wiatrak, więc terminal 7 nie jest budynkiem, bo jest zdaniem zapisanym w betonie i stali: Granice mogą dzielić, ale dobrze zaprojektowane – potrafią łączyć.
I to jest właśnie Rosslare 2025+ – tradycja twardej roboty, nowa technologia w sercu i wizja szeroka jak Morze Irlandzkie. Tu zaczyna się droga, która nie prowadzi w przeszłość.
Bogdan Feręc
Źr. RTE
Fot. Kadr z nagrania RTE
