Irlandia buduje zapaść. Pięć miesięcy spadków i koniec mieszkaniowych złudzeń

Irlandzki sektor budownictwa wszedł w fazę ostrego hamowania, a ostatnie dane nie pozostawiają złudzeń, bo wrzesień przyniósł najgłębsze załamanie aktywności od prawie trzech lat. Kraj, który od dekady tonie w kryzysie mieszkaniowym, właśnie obserwuje, jak jedna z kluczowych gałęzi gospodarki zaczyna się dusić.

Z najnowszego raportu AIB Irish Construction PMI wynika, że aktywność budowlana spadła we wrześniu w tempie nienotowanym od czasów pandemicznego przestoju. Co gorsza, spowolnienie nie dotyczy jednej gałęzi i obejmuje wszystkie trzy filary branży:

• budownictwo mieszkaniowe,
• budownictwo komercyjne,
• inżynierię lądową i wodną.

To nie jest już korekta, a nadzwyczajny sygnał alarmowy.

Sektor budownictwa mieszkaniowego, który powinien być priorytetem państwa, notuje piąty kolejny miesiąc spadków. W praktyce oznacza to mniej nowych inwestycji, mniej placów budowy, mniej wydanych zezwoleń i mniej mieszkań, które mogłyby trafić do nabywców i najemców.

Jeśli ktoś miał nadzieję, że programy wsparcia, dotacje i dopłaty rozkręcą rynek, wrześniowe dane sprowadzają go na ziemię. W sytuacji, w której państwo ciągle zapowiada nowe strategie mieszkaniowe, fundament, na którym miały się opierać, czyli realna produkcja lokali, właśnie się kruszy.

O ile spadki w sektorze mieszkaniowym są dramatyczne społecznie, o tyle wyniki pozostałych branż dopełniają obrazu spowolnienia:

• Budownictwo komercyjne: Aktywność spadła jeszcze mocniej niż w mieszkaniówce. Firmy inwestują mniej, deweloperzy odkładają projekty, a rynek biurowy i usługowy stoi w rozkroku między niepewnością a nadpodażą.
• Inżynieria lądowa i wodna: Projekty infrastrukturalne również zwalniają, co oznacza zahamowanie inwestycji publicznych i opóźnianie modernizacji w sektorach kluczowych dla rozwoju kraju.

Jak widać, to nie jest już kwestia jednej gałęzi, bo cała konstrukcja gospodarki budowlanej chwieje się w posadach.

Warto też dodać, że tak drastyczny spadek aktywności w budownictwie mieszkaniowym to prosta droga do:

• dalszego wzrostu cen domów i mieszkań,
• ograniczenia podaży,
• wydłużenia kolejek po mieszkania socjalne,
• utrzymania w tendencji wzrostowej rekordowych stawek najmu,
• odpływu pracowników budowlanych do innych sektorów lub krajów.

W praktyce oznacza to, że każdy program polityczny dotyczący rozwiązania kryzysu mieszkaniowego właśnie traci grunt pod nogami.

Rząd może mówić o „rozbudowie zasobu mieszkaniowego”, „historycznych inwestycjach” i „rekordowych wydatkach”, ale dane PMI są nieubłagane i branża nie rośnie, tylko się zwija. A jeśli budownictwo mieszkaniowe jest w odwrocie, nie będzie co oddawać do użytku za dwa-trzy lata.

Wrzesień nie był wyjątkiem, a był potwierdzeniem trendu, który trwa już pięć miesięcy i zaczyna wciągać całą gospodarkę.

Bogdan Feręc

Źr. Independent

Photo by SAMS Solutions on Unsplash