Dlaczego Simon Harris wciąż trwa na stanowisku? Powinien podać się do dymisji

Historia dziewięcioletniego Harveya Morrisona Sherrata to nie jest tylko tragedia jednej rodziny – to akt oskarżenia wobec całego systemu zdrowia w Irlandii i tych, którzy od lat zapewniają, że tym razem już będzie lepiej. Harvey zmarł 29 lipca, czekając na operację leczenia skoliozy przez… 33 miesiące. W 2017 roku ówczesny minister zdrowia Simon Harris obiecał, że żadne dziecko w Irlandii nie będzie czekać na taki zabieg dłużej niż cztery miesiące. Słowa nie dotrzymał.

Rodzice chłopca – Gillian Sherratt i Stephen Morrison – nie proszą o współczucie polityków ani o puste gesty. Apelują wprost: wicepremier Harris powinien podać się do dymisji. Bo jeśli człowiek, który złożył publiczne zobowiązanie i je złamał, wciąż zasiada na najwyższych szczeblach władzy, to znaczy, że w irlandzkiej polityce odpowiedzialność jest tylko słowem z kampanijnych ulotek.

Minister finansów Paschal Donohoe – w swoim stylu człowieka, który potrafi uzasadnić każde zaniechanie – oznajmił, że ma „pełne zaufanie” do Harrisa. Widział podobno „na własne oczy” jego zaangażowanie w sprawy chorych dzieci. To ciekawe, bo rodzice Harveya widzieli na własne oczy zupełnie coś innego: trzy lata oczekiwania i rosnącą bezsilność.

Kiedy Harris dowiedział się o potrzebach tej konkretnej rodziny – według Donohoe – zrobił wszystko, co mógł, aby nawiązać kontakt z Ministerstwem Zdrowia i HSE. W praktyce brzmi to jak urzędnicze tłumaczenie w stylu: wysłaliśmy e-maila, reszta w rękach losu. Ale Harvey nie zmarł od braku kontaktu telefonicznego – on zmarł od braku leczenia.

Tak, rząd przeznaczył więcej pieniędzy na lecznictwo, tak, zatrudniono dodatkowy personel, tak, otwarto kolejne sale operacyjne. Tylko że wszystkie te „osiągnięcia” przyszły za późno dla Harveya. I jeśli nawet dziś kolejka się skróciła, to wciąż są dzieci, które cierpią, bo polityczne obietnice okazały się warte mniej niż papier, na którym je spisano.

Donohoe mówi, że „wszyscy politycy ponoszą odpowiedzialność” – i jednocześnie daje do zrozumienia, że ta odpowiedzialność ma wymiar wyłącznie retoryczny. W praktyce oznacza to, że wicepremier może złamać własne zobowiązanie i nadal z dumą odbierać pensję, wypełniać sobą gabinet i mieć kierowcę.

Śmierć Harveya powinna być momentem, w którym rząd staje w prawdzie: zawiedliśmy. Nie z powodu braku budżetu, tylko z powodu braku determinacji, priorytetów i zwykłej, ludzkiej przyzwoitości. W normalnym państwie minister, który nie dotrzymał tak kluczowej obietnicy, podałby się do dymisji – nie dlatego, że ktoś mu każe, tylko dlatego, że sam wie, iż zawiódł. Ale polityczna Irlandia dawno przestała być „normalnym państwem”. Tutaj dymisja jest traktowana jak kara ostateczna, którą rezerwuje się dla największych skandali, a śmierć dziecka w wyniku wieloletnich opóźnień w leczeniu, jak widać, w tej kategorii się nie mieści.

Wicepremier Harris zapewne przetrwa tę burzę, bo system jest tak skonstruowany, żeby chronić rządzących, a nie rządzonych. Bo Paschal Donohoe będzie powtarzał swoje formułki o „pełnym zaufaniu” aż do kolejnej tragedii. Bo irlandzka polityka nauczyła się, że wystarczy poczekać, aż emocje opadną, a opinia publiczna zajmie się czymś innym. Tyle że rodzina Harveya nigdy nie „opadnie z emocji”. Dla nich obietnica czterech miesięcy, która zamieniła się w trzy lata, nie jest statystyką, tylko historią życia i śmierci ich syna. I dlatego pytanie brzmi: czy Simon Harris w końcu zrozumie, że prawdziwe przywództwo to także umiejętność odejścia?

Bogdan Feręc

Źr. Independent

Photo by Annie Spratt on Unsplash