Czterodniowy tydzień pracy? A kto będzie cierpiał w piątek?

Gdy świat nauki po raz kolejny postanowił udowodnić coś, co każdy średnio rozgarnięty człowiek wie od czasów szkoły podstawowej (czyli że mniej roboty = więcej szczęścia), opublikowano w Nature Human Behaviourprzełomowe badanie: czterodniowy tydzień pracy czyni ludzi szczęśliwszymi, zdrowszymi i bardziej produktywnymi. Wyobraź sobie, drogi pracowniku, że masz dodatkowy dzień, by uświadomić sobie bezsens swojego istnienia poza biurem lub warsztatem – brzmi jak spełnienie marzeń, prawda?

Badacze z Boston College, Uniwersytetu Cambridge i kilku innych uczelni udowodnili, że jeśli pozwolić ludziom pracować mniej za tę samą kasę, nagle znikają im podkrążone oczy, a w ich spojrzeniu pojawia się coś, czego HR-owcy nie widzieli od dekady – iskra życia. W badaniu obejmującym niemal trzy tysiące osób w siedmiu krajach (w tym w Irlandii, która testuje takie rzeczy szybciej niż szczepionki) odkryto, że zmęczenie, wypalenie, bezsenność i depresja spadają wprost proporcjonalnie do liczby godzin wyrwanych z objęć korporacyjnego Matrixa.

Co więcej, większość firm, które wprowadziły ten model, nie tylko nie upadła, ale wręcz kontynuowała swoją działalność. Zadziwiające. Kto by pomyślał, że ludzie nie muszą pracować pięciu dni w tygodniu, by system się nie zawalił? Wyjątkowo dziwne odkrycie dla tych wszystkich menedżerów, którzy od dekad powtarzają, że „wszyscy musimy zasuwać, bo tak było zawsze”.

Ale spokojnie – naukowcy przypominają, że potrzebujemy jeszcze randomizowanych badań sponsorowanych przez rząd, bo przecież nie można ot tak po prostu powiedzieć obywatelom: „Idźcie do domu, zróbcie coś dla siebie, pobądźcie z dziećmi, posprzątajcie w końcu garaż”. Trzeba nad tym pomyśleć kolejne dziesięć lat, powołać trzy komisje i napisać pięć raportów o wpływie czterodniowego tygodnia pracy na morale chomików w firmowych terrariach.

Profesor Orla Kelly z UCD zauważyła, że „większość organizacji, które wprowadziły czterodniowy tydzień pracy, kontynuowała ten model po okresie próbnym”. Czyli nie było masowych bankructw, samobójstw prezesów ani palenia się serwerowni od nagromadzenia niewysłanych maili. Wręcz przeciwnie – produktywność wzrosła, a ludzie przestali mieć ochotę na poduszki dźwiękochłonne w open space’ach, by tłumiły ich krzyk egzystencjalnej rozpaczy.

Oczywiście, jest i łyżka dziegciu. Badacze z troską pochylają się nad pytaniem najpilniejszym: jak przenieść tę cudowną ideę na stanowiska poza biurem, gdzie produktywność nie daje się tak łatwo mierzyć wykresem w Power Poincie? Kto rozpisze randomizowane badanie dla ekipy drogowej, by sprawdzić, czy pracując cztery dni w tygodniu, wyleją asfalt szybciej, czy po prostu będą mniej sfrustrowani, że znowu kończą w piątek o 21:30?

Nie dajmy się jednak ponieść tej rewolucyjnej euforii. Zawsze znajdzie się ktoś, kto zapyta: A kto będzie cierpiał w piątek? Bo przecież ktoś musi. Gdzie wtedy podzieją się menedżerowie średniego szczebla, których jedynym sensem życia jest pytanie ludzi w piątek o 16:58, „czy task już zamknięty”? Czy HR-owcy przeżyją bez piątkowego newslettera o mindfulness? Czy w czwartek ktoś powie Ci „miłego weekendu”?

Czterodniowy tydzień pracy brzmi dobrze w badaniach, jeszcze lepiej w praktyce, a najgorzej w głowach tych, którzy uwierzyli, że pracując więcej, dostąpią w końcu awansu do klasy wyższej i wycieczki do Chorwacji bez kredytu. A tymczasem naukowcy w swej naiwności mówią wprost: mniej pracy to więcej życia.
Kto by pomyślał…

Bogdan Feręc

Źr. Independent

Photo by Jazmin Quaynor on Unsplash