Taniec z urnami. Kto naprawdę zamieszka w Phoenix Park?

„Ktoś musi przemówić w imieniu narodu irlandzkiego” – te słowa Michaela Flatleya legendy Riverdance zabrzmiały w irlandzkim eterze jak dźwięk celtyckiego bębna w ciszy politycznego letargu.

Choć Flatley nie ogłosił jeszcze startu w wyborach prezydenckich, a jedynie przyznał w RTÉ Radio 1, że „konsultuje się ze swoim zespołem doradców”, to w Irlandii zawrzało. Bo w kraju, gdzie prezydentura jest raczej rolą symboliczną – uosobieniem godności i ceremonii – perspektywa gwiazdora tańca na parkietach światowych scen w fotelu w Phoenix Park brzmi jak zapowiedź show, którego jeszcze nie widzieliśmy.

Flatley podkreślił w wywiadzie, że żadna partia polityczna się do niego nie zgłosiła, ale – co znamienne – dodał, że „skontaktowało się z nim kilka wpływowych osób, osób wtajemniczonych w sprawę”. To zdanie otwiera pole do spekulacji: czy chodzi o dawnych polityków, liderów biznesu, czy może medialnych strategów szukających nazwiska, które w czasach globalnej niepewności i politycznej nudy rozpali wyobraźnię elektoratu?

Flatley nie jest jedynym nazwiskiem pojawiającym się w kuluarach kampanii, która powoli, acz nieubłaganie właśnie się rozpoczyna. Irlandia, podobnie jak Polska, może wkrótce stanąć przed listą kandydatów tak długą, że w telewizyjnych debatach zabraknie czasu na powitania. W mediach i kręgach politycznych przewijają się nazwiska dotychczasowych senatorów, europosłów, społeczników, a także osób związanych z ruchem na rzecz praw człowieka i obrony środowiska. Bo prezydentura, choć ceremonialna, wciąż pozostaje wielką sceną, a kto jak kto, ale Irlandczycy kochają sceny, przemowy i symboliczne gesty.

Obecny prezydent Michael D. Higgins dobiega końca swojej drugiej kadencji, nieustająco z wysokim poparciem społecznym i aurą poety intelektualisty, który nad każdą sprawą pochyla się z refleksją.

Kandydaci muszą jednak pamiętać, że ktokolwiek wejdzie do wyścigu o Áras an Uachtaráin, będzie musiał zmierzyć się z jego legendą – i odpowiedzieć na pytanie, jakie powinno być kolejne oblicze irlandzkiej głowy państwa. Czy ma to być artysta – tancerz Riverdance, który przypomina o globalnym sukcesie irlandzkiej kultury? Czy polityczny strateg, który zna zakamarki Unii Europejskiej i dyplomacji? A może społeczniczka lub aktywista klimatyczny, odzwierciedlający rosnące nastroje – nie do końca rozsądnego młodego elektoratu?

Na razie wszystko tonie w domysłach. Flatley, zamiast ogłaszać start, woli rozgrzewać atmosferę kolejnymi enigmatycznymi deklaracjami o „ludziach wtajemniczonych”. Inni potencjalni kandydaci także czekają na właściwy moment, bo w Irlandii – kraju, gdzie pamięta się każde słowo i każdą zdradzoną emocję – kluczowy jest czas i styl wejścia do gry. Jedno jest pewne: jeśli Michael Flatley wejdzie do tego tańca, zrobi to w swoim stylu – w świetle reflektorów, z irlandzką muzyką w tle i z gestem, który będzie musiał porwać tłum, a nie tylko poruszyć polityczne elity.

W końcu prezydentura to nie tylko urząd. To taniec z urnami, a na tym parkiecie wygra ten, kto najlepiej poczuje rytm narodu.

Bogdan Feręc

Źr. Independent

Photo CC BY-SA 2.0 https://www.flickr.com/photos/maxguy