Rok 2025. Polska po raz kolejny stoi w miejscu, choć miała iść do przodu. Platforma Obywatelska, partia, która powróciła do władzy z nadzieją na odbudowę demokratycznych standardów, normalność i przewidywalność, dziś sama uosabia to, z czym kiedyś tak bardzo chciała walczyć, czyli stagnacją, polityczną kalkulacją i brakiem odwagi.
Na początku była nadzieja. Odsunięcie PiS od władzy miało otworzyć drogę do „nowej Polski” – bardziej europejskiej, obywatelskiej, nowoczesnej. Donald Tusk wrócił z Brukseli niczym bohater z długiej tułaczki, a jego partia miała być gwarantem stabilności. Ale dziś, po ponad roku rządów, coraz trudniej bronić przekonania, że Platforma wie, dokąd zmierza, a jeszcze trudniej znaleźć dowody na to, że chce zabrać tam nas wszystkich.
Zamiast zdecydowanego rozliczenia poprzedników, mamy ostrożność podszytą strachem przed zemstą. Zamiast reform – komisje, zapowiedzi i niekończące się konsultacje. Zamiast energii – zużyte twarze i polityka ciepłej wody w kranie, która już nikogo nie grzeje. Gospodarka? Nadal jedzie na oparach pandemii, wojny i europejskiego zastoju. Edukacja? Nieustannie w rękach chaosu. Służba zdrowia? Głębiej w zapaści niż kiedykolwiek. Młodzi? Emigrują. Starzy? Czekają. Obywatele? Coraz bardziej obojętni.
Platforma zapowiadała, że odbuduje zaufanie do instytucji państwa. Tymczasem jej rządy coraz częściej przypominają taniec z sędziwym partnerem, który boi się wykonać zbyt śmiały ruch. Koalicja z Trzecią Drogą i Lewicą miała być symbolem jedności, ale jest symbolem kompromisu paraliżującego decyzje. To rząd, który boi się własnego cienia, a Polska nie może czekać.
Nie chodzi tylko o błędy. Każda partia je popełnia. Chodzi o brak wizji. O brak pasji. O brak pomysłu na Polskę, która nie tylko nie nadąża za Europą, ale coraz częściej zostaje w tyle. Platforma, zamiast inspirować, zadowala się administrowaniem. A to zbyt mało, by unieść wyzwania XXI wieku.
Dziś już nie pytam, czy Platforma Obywatelska zrobi to, co obiecała. Wiem, że nie. Pytanie brzmi: jak długo będziemy jeszcze udawać, że nie ma alternatywy? Czas, by ta partia, która tyle razy obiecywała nowy początek, sama zrobiła miejsce na nowy początek. Polski nie stać już na kolejny rozdział książki, której treść dobrze znamy, a której zakończenie nie przynosi ulgi.
Poniżej, aby nie być gołosłownym, przedstawiam konkretne przykłady, które można zaliczyć do braku działań ze strony rządu koalicji zdominowanej przez Platformę Obywatelską (PO) oraz przypadki, w których rząd – zdaniem krytyków – blokuje lub opóźnia ważne inwestycje. Dane są aktualne na połowę 2025 roku i opierają się na powszechnie dostępnych informacjach oraz analizie wydarzeń z ostatnich miesięcy:
1. Blokowanie rozwoju energetyki jądrowej
(PO)mimo wcześniejszych zapowiedzi kontynuacji projektu budowy elektrowni jądrowych w Polsce, rząd koalicyjny:
- Nie podjął kluczowych decyzji wykonawczych w sprawie budowy pierwszej elektrowni w lokalizacji Lubiatowo-Kopalino (Pomorze), mimo że projekt był już zaawansowany.
- Wypowiedzi części koalicji rządzącej (np. Lewicy i Zielonych) sugerują chęć rewizji planów, co wprowadza niepewność inwestycyjną.
- Obiecywane przyspieszenie prac zostało zastąpione przez… „analizę zasadności i kosztów”.
Efekt: zagraniczni partnerzy (np. z USA) coraz głośniej wyrażają niezadowolenie z braku postępów.
2. Opóźnianie inwestycji infrastrukturalnych (np. CPK)
Rząd PO zapowiedział audyt projektu Centralnego Portu Komunikacyjnego (CPK), jednak:
- Audyt trwał ponad pół roku, a po jego zakończeniu nie zapadły żadne jednoznaczne decyzje – ani o całkowitym wstrzymaniu, ani kontynuacji.
- Tysiące wywłaszczonych mieszkańców żyje w zawieszeniu, a setki firm nie wie, czy inwestować w regionie.
- Prace w terenie zostały wstrzymane, co oznacza zamrożenie setek milionów złotych zainwestowanych w przygotowania.
Efekt: Polska traci czas i szansę na modernizację węzła transportowego w centrum Europy, co skwapliwie wykorzystują Niemcy.
3. Brak reformy sądownictwa mimo obietnic
Platforma obiecywała:
- odbudowę niezależności sądów,
- reformę Krajowej Rady Sądownictwa,
- przywrócenie rządów prawa.
Tymczasem:
- Ustawy utknęły w pracach sejmowych lub rozcieńczane są kompromisami z Trzecią Drogą.
- TSUE nadal nie odblokował pełnych funduszy z KPO, ponieważ zmiany nie spełniają unijnych standardów niezależności sądownictwa.
Efekt: Polska nadal jest postrzegana jako kraj z osłabionym systemem prawnym, co wpływa na inwestycje zagraniczne.
4. Zaniechanie działań w sprawie kryzysu mieszkaniowego
- Zapowiadany program budowy tanich mieszkań komunalnych i na wynajem nie ruszył z miejsca.
- Rząd nie stworzył kompleksowego programu wspierającego młodych na rynku mieszkaniowym.
- Ceny mieszkań i wynajmu rosną szybciej niż płace, a rząd ogranicza się do powielania starych narzędzi kredytowych, które windowały ceny.
Efekt: największe miasta stają się coraz bardziej niedostępne dla młodych i klasy średniej.
5. Brak odwagi w polityce zagranicznej wobec USA i Ukrainy
- Rząd unika jasnego stanowiska ws. obecności amerykańskich wojsk na terytorium Polski (np. kontrowersje wokół użycia lotniska w Rzeszowie i innych baz NATO).
- W kwestii reparacji dla rolników za straty związane z importem zbóż z Ukrainy brakuje konkretów, mimo presji społecznej i protestów rolniczych.
Efekt: PO jawi się jako rząd „miękkiej siły”, który nie potrafi stanowczo reprezentować interesów Polski w relacjach międzynarodowych. Nawet nie wspominam już o wiernopoddańczej postawie wobec Berlina, Brukseli i Paryża.
6. Rezygnacja z części dużych projektów lokalnych
- W wielu regionach (np. Dolny Śląsk, Podlasie, Pomorze) wstrzymano lub opóźniono inwestycje drogowe i kolejowe planowane przez poprzedni rząd – bez przedstawienia alternatyw.
- Przykład: wstrzymanie budowy obwodnic i linii kolejowych finansowanych ze środków krajowych, dopóki nie pojawi się finansowanie z KPO, które jak już mówiłem, nadal nie zostało w pełni odblokowane.
Bogdan Feręc
Graf. X – Platforma Obywatelska