Irlandia bije kolejne tragiczne rekordy i według najnowszych danych Departamentu Mieszkalnictwa w sierpniu aż 16 353 osoby zostało zarejestrowanych jako bezdomne. To nie tylko liczby – to dramat tysięcy rodzin, dzieci, seniorów i młodych dorosłych, których państwo zostawiło samym sobie.
Wzrost w porównaniu z lipcem wyniósł 295 osób, z czego 131 to dzieci. Łącznie w schroniskach tymczasowych przebywa już 5145 najmłodszych – po raz pierwszy w lipcu ta liczba przekroczyła granicę 5000. Każde z tych dzieci jest dowodem na to, że rządowe plany mieszkaniowe nie tylko zawodzą, ale stają się farsą. W ciągu roku liczba osób w zakwaterowaniu tymczasowym wzrosła o 1867 (12,9%), w tym 726 dzieci (16,4%). Ponad 2390 rodzin żyje dziś w niepewności, tłoczona w schroniskach. Wśród bezdomnych znajduje się też 1950 młodych ludzi w wieku 18–24 lata i 252 osoby powyżej 65. roku życia. Dane rysują więc obraz kraju, który przegrywa najważniejszą walkę o godność swoich obywateli.
Organizacje charytatywne biją na alarm i Focus Ireland podkreśla, że bez realnego programu budowy mieszkań oraz wsparcia w wychodzeniu z bezdomności kryzys będzie narastał. Alone apeluje, by przynajmniej 25% nowo budowanych domów przeznaczyć dla seniorów, bo starzejące się społeczeństwo i rosnący rynek wynajmu pogłębiają spiralę problemu. Tymczasem rząd, z uporem godnym lepszej sprawy, trzyma się planów, które już teraz leżą w gruzach.
Politycy opozycji nie owijają w bawełnę, a Eoin Ó Broin z Sinn Féin mówi wprost: „nieustanny, miesięczny wzrost liczby osób bezdomnych” to efekt „nieudanego planu mieszkaniowego rządu”. Minister James Browne został przez niego nazwany „bezpośrednio odpowiedzialnym” za kryzys i trudno się dziwić. Zamiast realnych działań widzimy kosmetykę, ulgi dla deweloperów i kolejne puste zapowiedzi. Bo jak inaczej nazwać sytuację, w której państwo – jedno z najbogatszych w Europie – nie potrafi zapewnić dachu nad głową swoim obywatelom? W którym dzieci dorastają w schroniskach, a seniorzy kończą życie w prowizorycznych hostelach? To nie kryzys mieszkaniowy. To kryzys odpowiedzialności politycznej.
Rząd wciąż powtarza, że ma plan na 330 000 nowych domów. Problem w tym, że Irlandczycy, ale też rezydenci nie mogą mieszkać w planach. Oni potrzebują prawdziwych mieszkań, teraz – nie w 2030 roku, nie na papierze, nie w kampanijnych broszurach. Każdy kolejny miesiąc ze wzrostem liczby bezdomnych to dowód, że rząd albo nie rozumie powagi sytuacji, albo co gorsza – rozumie, ale nie ma odwagi zerwać z polityką – jakoś to będzie.
Bogdan Feręc
Źr. RTE